وبسایت اطلاع رسانی فارسی زبانان استرالیا | Voice Of Australia

| جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳ | Friday 29 March 2024
» اجتماعی » تجربیات دلخراش دو دختر ایرانی از آزار و خشونت جنسی تحت مراقبت دولت استرالیا

تاریخ انتشار : 1402/03/01 - 8:26

تجربیات دلخراش دو دختر ایرانی از آزار و خشونت جنسی تحت مراقبت دولت استرالیا

صدای استرالیا- صبا واصفی در گزارشی برای وب‌سایت خبری نیوز استرالیا از تجربیات وحشتناک زنانی نوشته است که از آزار و شکنجه در کشور خود فرار کرده‌ اما تحت مراقبت دولت استرالیا نیز در معرض خشونت و آزار جنسی قرار گرفته‌اند.


صدای استرالیا- صبا واصفی در گزارشی برای وب‌سایت خبری نیوز استرالیا از تجربیات وحشتناک زنانی نوشته است که از آزار و شکنجه در کشور خود فرار کرده‌ اما تحت مراقبت دولت استرالیا نیز در معرض خشونت و آزار جنسی قرار گرفته‌اند.

«خاطره» و «نیکیتا» (اسامی تغییر داده شده‌اند) دو دختر ایرانی‌اند که از کشورشان فرار کرده و به استرالیا پناه آورده‌اند؛ اما در شرایطی که تحت مراقبت دولت استرالیا بودند، باز هم در معرض خشونت و آزار جنسی قرار گرفته‌اند.

نیکیتا در ایران از اسلام روی‌گردان شده و به همین دلیل مجازات حبس یا مرگ در انتظارش بود. بنابراین در آگوست ۲۰۱۳ و در ۲۳ سالگی به همراه برادر کوچک‌ترش ایران را ترک کرد و با قایق راهی استرالیا شد. نیکیتا به محض ورود به استرالیا بازداشت و به جزیره کریسمس فرستاده شد.

با رد تقاضای پناهندگی، نیکیتا به نائورو منتقل شد. اما از آنجا که اجازه اختیار وکیل و دسترسی به دادگاه نداشت، نتوانست به بازداشت خود اعتراض کند.

چهار سال بعد، در سال ۲۰۱۷، وضعیت نیکیتا به پناهندگی تغییر پیدا کرد و همان‌جا در نائورو مشغول به کار شد.

روزی سوار بر موتورش از محل کار به خانه می‌رفت که توسط سه مرد (دو مرد بزرگسال و یک نوجوان) متوقف شد. او را به روی زمین انداختند و به او تجاوز کردند. اسناد پزشکی نیز جزییات این تجاوز را نشان می‌داد.

پزشکان نیز اعلام کردند که به دلیل تجاوز و بازداشت طولانی مدت، وضعیت روحی و روانی نیکیتا وخیم است.

نیکیتا می‌گوید که آزار کلامی و جنسی، از جمله اشاره‌های جنسی، دست زدن و لمس کردن بدن و ارعاب علیه زنان و دختران پناهنده در نائورو بسیار رایج است.

نیکیتا در آن زمان، در محلی با بودجه استرالیا در جامعه نائورو مستقر بود و در شرکت محافظان امنیتی ویلسون کار می‌کرد که تحت قرارداد با دولت استرالیا بود.

پس از حمله، نیکیتا تمایل به خودکشی داشت، اقدام به خودجرحی کرد و دچار کاهش وزن شدید شد.

پزشک سازمان بین‌المللی خدمات پزشکی و سلامت گزارش کرد که او به دلیل گرسنگی طولانی مدت، در معرض خطر مرگ است و به همین دلیل به نیروی مرزی استرالیا توصیه شد که او را ظرف ۷۲ ساعت به استرالیا منتقل کنند.

به این ترتیب نیکیتا از نائورو به بریزبین منتقل و مستقیما به بیمارستان اعزام شد. پس از ترخیص از بخش مراقبت های روانی، وی مجددا به یک بازداشتگاه بسته و سپس به هتل بازداشتگاه اوکوود در بریزبین منتقل شد.

نیکیتا تا سال ۲۰۱۹ در بازداشت باقی ماند تا اینکه با انتقال به یک بازداشتگاه اسکان اجتماعی، اجازه پیدا کرد که تحت محدودیت‌های شدید در جامعه زندگی کند.

نیکیتا می‌گوید که این آزادی نبود، بلکه فقط شکل زندان او تغییر کرد.

او نزدیک به یک سال در دو بیمارستان روانی خصوصی در بریزبین بستری بود و پس از یک سال اقدام به خودکشی کرد.

نیکیتا هم اکنون در ملبورن تحت بازداشت اجتماعی زندگی است و حق کار یا تحصیل ندارد.

وی با انتقاد از برخورد نابرابر در سیستم حمایت از پناهندگان می‌گوید: آنها انتخاب می‌کنند که به چه کسی کمک کنند. آنها از مردی که با ویزای توریستی سفر می‌کرد، حمایت کردند و درخواست پناهندگی او را پذیرفتند؛ در حالی که بسیاری از ما منزوی و در برزخ هستیم.

خاطره، دختر دیگری است که به دلیل تغییر دین، در سال ۲۰۱۳ و در حالی که فقط ۱۰ سال سن داشت به همراه مادر مجرد و خواهر بزرگ‌ترش از ایران گریخت.

این خانواده پس از سفر به اندونزی، با قایق راهی استرالیا شدند. نیروی دریایی استرالیا آنها را دستگیر و به یک بازداشتگاه فراساحلی در نائورو منتقل کرد؛ جایی که خاطره دوران جوانی خود را در آن گذراند و در سنین خردسالی مورد تعرض جنسی قرار گرفت.

خاطره می‌گوید: خشونتی که تجربه کردم، رویاهای دوران کودکی‌ام را در هم شکست و زخم عمیقی از وحشت را در قلبم به جا گذاشت.

در سال ۲۰۱۸ دادگاه تشخیص داد که دولت استرالیا از وظایف‌اش در قبال خاطره کوتاهی کرده و نتوانسته دسترسی به امنیت و درمان پزشکی مناسب را برای او فراهم کند و او را در معرض خطر مرگ قرار داده است.

دادگاه دستور داد که خاطره و خانواده‌اش باید فورا برای درمان، به سرزمین اصلی استرالیا منتقل می‌شدند.

خاطره ۲۱ ساله اکنون در استرالیا زندگی می‌کند و با وجود مشکلات فراوان، دبیرستان را به پایان رسانده اما به دلیل محدودیت‌های ویزا امکان تحصیلات دانشگاهی ندارد.

وی می‌گوید: استرالیا از توانمندسازی دختران را ترویج می‌کند؛ اما من نادیده گرفته شده‌ام. من از جوانی مجبور بودم برای زنده ماندن مانند یک بزرگسال رفتار کنم.

با وجود اینکه خاطره نزدیک به یک دهه است که در بلاتکلیفی به سر می‌برد، قوانین استرالیا همچنان امکان درخواست ویزای محافظتی او و افراد مانند او را ندارد.

خاطره می‌گوید: نمی‌توانم بفهمم استرالیا چگونه می‌تواند کودکان و جوانان بی‌گناهی را که هیچ کنترلی بر جابه‌جایی‌شان نداشتند مورد آزار و اذیت قرار دهد.

او تاکید می‌کند که خانواده‌اش با انتقال به بازداشتگاه فراساحلی و نداشتن امکان درخواست هرگونه ویزای استرالیا، با تبعیض مواجه شده‌اند.

او می‌افزاید: سایر پناهندگانی که مشمول سیاست مشابهی بودند، اما به اجبار به بازداشتگاه‌های خارج از کشور فرستاده نشدند، واجد شرایط درخواست ویزای حفاظتی هستند.

خاطره و نیکیتا زمانی که در نائورو بودند از درخواست ویزای «زنان در معرض خطر» منع شدند و اکنون نیز از تصمیم دولت برای حفظ حدود ۱۹۰۰۰ پناهنده دارای ویزای حفاظت موقت مستثنی شده‌اند.

طبق قوانین استرالیا، پناهندگانی که از نائورو به استرالیا منتقل می‌شوند، «افراد انتقالی» محسوب می‌شوند و واجد شرایط دریافت ویزا نیستند، مگر اینکه وزیر مهاجرت مداخله کند. به این ترتیب محرومیت زنان و دختران از ویزای زنان در معرض خطر پس از انتقال به استرالیا ادامه دارد.

بر اساس این گزارش، دولت استرالیا حداقل از سال ۲۰۱۵ از گزارش‌هایی مبنی بر اینکه زنان پناهنده با خطر خشونت‌های جنسیتی در نائورو مواجه هستند، آگاه بوده است.

سارا دم، کارشناس ابعاد جنسیتی درخواست پناهندگی در دانشگاه فناوری سیدنی می‌گوید: شواهد بسیاری وجود دارد که نشان می‌دهد سیستم پناهندگی استرالیا زمینه بروز آسیب‌های شدید جنسیتی را فراهم می‌کند.

وی می‌افزاید: استرالیا به‌جای تأمین امنیت زنان پناهنده‌ای که از رژیم‌های توتالیتر فرار می‌کنند، آنها را به زور به نائورو اخراج می‌کند، بدون اینکه اقدامات کافی برای محافظت از آنها در برابر خشونت‌های جنسی را انجام داده باشد.

آنتیا وگل، کارشناس حقوق پناهندگان دانشگاه فناوری سیدنی نیز می‌گوید: آسیب‌های جنسیتی که پناهندگان در نائورو متحمل می‌شوند، نتیجه مستقیم یک سیستم و سیاست است که به صراحت برای مجازات و بازدارندگی گروهی از پناهجویان طراحی شده است.

ووگل می‌افزاید: اگر دولت کارگر متعهد به رسیدگی به خشونت خانوادگی و جنسی و یک طرح ملی برای پایان دادن به خشونت جنسیتی است، این باید شامل ایجاد راه‌های حفاظت دائمی برای همه پناهندگان و پناهجویان باشد.

منبع: سایت خبری نیوز به قلم صبا واصفی


برچسب ها : , , ,
دسته بندی : اجتماعی , اخبار , اسلایدر , پیشنهاد سردبیر
ارسال دیدگاه