دادگاه شکایت پناهنده ایرانی از دولت استرالیا امروز آغاز می‌شود

صدای استرالیا– یک پناهنده ایرانی که بیش از یک سال را در دو هتل ملبورن در بازداشت سپری کرده، درباره ضربه‌های روحی و روانی که متحمل شده گفته است و بیان کرده که کابوس طولانی مدت بازداشت غیرقانونی، موجب شده بود او که رویای نور خورشید را ببیند.

دادگاه فدرال امروز رسیدگی به شکایت مصطفی (ماز) عظیمی‌تبار علیه دولت استرالیا را آغاز می‌کند. عظیمی‌تبار در این پرونده مدعی شده که او به مدت ۱۵ ماه به طور غیر قانونی در هتل‌های پارک و مانترا در ملبورن در بازداشت نگه داشته شده است.

دولت از این هتل‌ها به عنوان مکان‌های جایگزین بازداشتگاه برای نگهداری از پناهندگان و پناهجویان در دوره درمان پزشکی استفاده می‌کند.

آمارهای جدید نشان می‌دهد که در ماه مارس امسال، ۱۱۲ نفر، از جمله ۲۹ نفری که دولت آنها را «ورودی‌های غیرقانونی دریایی» توصیف می‌کند، در این هتل‌ها بازداشت بوده‌اند و دوره بازداشت آنها به بیش از دو سال می‌رسد.

عظیمی‌تبار در این شکایت مطرح کرده که در نتیجه بازداشت غیرقانونی، دچار ضربه‌های روحی شده است.

او در آستانه تشکیل دادگاه رسیدگی به پرونده‌اش گفت: بسیاری از افراد به خریدن خانه، سفر به اروپا و دیدار با دوستان‌شان فکر می‌کنند؛ اما رویای من دیدن نور خورشید بود. چیزی که مردم آزاد هرگز به آن فکر نکرده‌اند.

آنها این نعمت زیبا را دارند، می‌تواند قدم بزنند و از نور آفتاب لذت ببرند؛ ولی من رویای آن را می‌دیدم.

عظیمی‌تبار که یک موسیقی‌دان کرد است، پس از فرار از ایران، به مدت بیش از ۶ سال در مرکز نگهداری پناهجویان استرالیا در پاپوآ گینه نو زندانی بود. او که شدیدا بیمار بود، بر اساس قوانین medevac برای درمان به ملبورن منتقل شد و بین ۱۱ نوامبر ۲۰۱۹ تا ۲۱ ژانویه ۲۰۲۱، ابتدا ۱۳ ماه در هتل مانترا و سپس در هتل پارک بازداشت بود.

در مانترا او می‌توانست لااقل دست‌های خود را از پنجره‌ای کوچک بیرون بیاورد؛ ولی در هتل پارک، اتاق او تنها پنجره‌ای با شیشه تیره رو به یک دیوار سیمانی داشت. عظیمی تبار این اتاق را زندانی نامرئی توصیف کرده که از پنجره آن نه می‌توانست برای مردم بیرون دست تکان بدهد و نه درخت‌ها را ببیند.

عظیمی‌تبار حتی پیش از انتقال به استرالیا مبتلا به آسم شدید بود و مشکل تنفس داشت. در استرالیا نیز بدون برخورداری از هوای تازه در هتل، سلامت او بیشتر به خطر افتاد.

وی می‌گوید که نگهبانان بارها او را گشته و مانند مجرمان خطرناک که هیچ حقی ندارند، با او رفتار کرده‌اند.

این پناهنده کرد می‌افزاید: من آدم بسیار حساسی هستم. متوجه نمی‌شوم چرا هر بار که برای درمان پزشکی منتقل می‌شدم، بدن مرا می‌گشتند و در یک اتاق زندانی‌ام می‌کردند. هنوز نمی‌فهمم چرا این اتفاق افتاد.

سازمان عفو بین‌الملل از شکایت عظیمی‌تبار حمایت کرده است.

عظیمی‌تبار هم اکنون در جامعه زندگی و تلاش می‌کند که با آنچه از سرگذرانده کنار بیاید.

منبع: گاردین