کاهش بی‌سابقه نرخ طلاق در استرالیا؛ نشانه ثبات یا فشار اقتصادی؟

صدای استرالیا– در نگاه اول ممکن است افت نرخ طلاق در استرالیا خبر خوبی به نظر برسد، چرا که آمارها نشان می‌دهد طلاق‌ها به پایین‌ترین سطح خود از زمان معرفی قانون طلاق بدون نیاز به اثبات تقصیر رسیده‌اند و در عین حال، ازدواج‌ها به طور متوسط دوام بیشتری پیدا کرده‌اند. اما واقعیت بسیار پیچیده‌تر از این برداشت سطحی است.

در سال ۲۰۲۴، به ازای هر هزار استرالیایی بالای ۱۶ سال، تنها ۲.۱ طلاق ثبت شده است. این کاهش، بخشی از یک روند اجتماعی عمیق‌تر است که شامل کاهش نرخ ازدواج، کاهش نرخ زاد و ولد و افزایش ناامنی اقتصادی می‌شود. در نتیجه، ازدواج‌ها کمتر شده، دیرتر اتفاق می‌افتند و در صورت عدم توافق، زوج‌ها در سنین بالاتری از هم جدا می‌شوند (میانگین ۴۷ سال برای مردان و ۴۴ سال برای زنان).

معمولاً طلاق‌ها اکنون نزدیک به یک سال بیشتر از قبل طول می‌کشند تا نهایی شوند که بخشی از این تغییر سریع را می‌توان به تأثیرات همه‌گیری کرونا نسبت داد. البته این به معنای موفقیت بیشتر در مدیریت روابط نیست، بلکه بیشتر به دلایل اقتصادی است که افراد مدت بیشتری در ازدواج می‌مانند. هم‌زیستی پیش از ازدواج نیز رایج‌تر شده و به افراد امکان می‌دهد روابط خود را پیش از تصمیم‌گیری نهایی محک بزنند.

در عین حال، هرچند ازدواج هنوز جایگاه مهمی در جامعه استرالیا دارد و بسیاری از مردم در طول عمر خود ازدواج می‌کنند، اما نرخ ازدواج از سال ۱۹۷۱ به شدت کاهش یافته و از ۱۳ ازدواج به ازای هر هزار نفر به ۵.۵ در سال ۲۰۲۴ رسیده است. درصد فرزندان متولدشده از والدین ازدواج‌کرده نیز از ۹۱٪ در ۱۹۷۱ به ۶۰٪ در سال ۲۰۲۳ کاهش یافته است.

گرچه امروزه انتخاب‌های بیشتری در روابط وجود دارد، اما این انتخاب‌ها به ویژه در مورد تشکیل خانواده به دلیل فشارهای اقتصادی و اجتماعی بسیار محدود شده‌اند. بسیاری از زوج‌ها از دستیابی به تعداد فرزندان دلخواه بازمی‌مانند. نرخ باروری در استرالیا به پایین‌ترین سطح تاریخی خود رسیده و میانگین به ۱.۵ فرزند برای هر زن کاهش یافته است. همچنین درصد زنانی که در طول عمر خود هیچ فرزندی ندارند از ۸.۵٪ در سال ۱۹۸۱ به ۱۶.۴٪ در ۲۰۲۱ افزایش یافته است.

هزینه‌های بالای طلاق (از حدود ۱۰ هزار دلار شروع می‌شود) نیز باعث شده بسیاری از زوج‌ها راه‌حل‌های خلاقانه‌ای برای جدایی بیابند. یکی از این راهکارها «بردنستینگ» (birdnesting) است که در آن کودکان در خانه می‌مانند و والدین به نوبت در آن خانه زندگی می‌کنند. راه‌حل‌های متمرکز بر کودک زمانی موفق‌تر هستند که طلاق به صورت مسالمت‌آمیز صورت گرفته باشد.

در برخی موارد، به دلیل افزایش هزینه‌های مسکن و فشارهای مالی، زوج‌ها حتی در صورت جدایی رسمی، همچنان مجبورند در یک خانه زندگی کنند. این وضعیت در خانواده‌هایی که وابستگی مالی و تنش بالا دارند، می‌تواند بسیار ناپایدار و خطرناک باشد. در نهایت، سیاست‌گذاران باید خود را با واقعیت‌های در حال تغییر خانواده‌ها در استرالیا تطبیق دهند. فشارهای مالی زندگی، فرصت داشتن خانواده‌های دلخواه را از بسیاری گرفته و توان رشد و شکوفایی را از خانواده‌ها، چه طلاق‌گرفته و چه نه، سلب کرده است.

منبع: کانورسیشن