وبسایت اطلاع رسانی فارسی زبانان استرالیا | Voice Of Australia

| چهارشنبه ۲۳ مهر ۱۴۰۴ | Wednesday 15 October 2025
» اجتماعی » چرا برای برخی افراد گمشده در مناطق دورافتاده اهمیت قائل می‌شویم، اما دیگران را نادیده می‌گیریم؟

تاریخ انتشار : 1404/04/25 - 6:35

چرا برای برخی افراد گمشده در مناطق دورافتاده اهمیت قائل می‌شویم، اما دیگران را نادیده می‌گیریم؟

صدای استرالیا - جست‌وجوی کارولینا ویلگا، گردشگر آلمانی، پیدا شدن او و پوشش خبری گسترده در این خصوص سوالات ناراحت‌کننده‌ای را برای خانواده‌های مردان بومی گمشده در استرالیا ایجاد کرده است.


صدای استرالیا – جست‌وجوی کارولینا ویلگا، گردشگر آلمانی، پیدا شدن او و پوشش خبری گسترده در این خصوص سوالات ناراحت‌کننده‌ای را برای خانواده‌های مردان بومی گمشده در استرالیا ایجاد کرده است.

کشف کارولینا ویلگا، گردشگر آلمانی که پس از ۱۱ شب تنهایی در بیابان‌های استرالیای غربی زنده پیدا شد، با موجی از خوشحالی و آسودگی در سراسر کشور همراه بود. او توسط یک کشاورز محلی در جاده‌ای خاکی پیدا شد؛ پس از جست‌وجویی فشرده از سوی پلیس و پوشش گسترده رسانه‌ای.

کارولینا از تخت بیمارستان از مقام‌ها و جامعه محلی بابت حمایتی که باعث نجات جانش شد، تشکر کرد و گفت تنها به لطف این حمایت بی‌نظیر توانست زنده بماند.

اما این داستان خارق‌العاده بقای او، سوالی ناراحت‌کننده را در میان خانواده‌های افراد دیگری که در مناطق دورافتاده گم شده‌اند، برانگیخته است: آیا ما برای برخی افراد گمشده بیشتر از دیگران اهمیت قائل هستیم؟

در سال‌های اخیر، دست‌کم شش مرد جوان بومی در شمال ایالت استرالیای غربی به شکل اسرارآمیزی ناپدید شده‌اند، اما این موارد تنها توجه اندکی را از سوی عموم و رسانه‌ها جلب کرده‌اند. خانواده‌های این مردان احساس می‌کنند که بی‌توجهی به پرونده‌های این گمشده‌ها، یافتن آن‌ها را سخت‌تر کرده است.

ناپدید شدن‌های مرموز

در سه سال گذشته، دست‌کم پنج مرد بومی در مناطق مختلف استرالیای غربی ناپدید شده‌اند. در اکتبر ۲۰۲۲، کلینتون لاکیر و وسلی لاکیر تنها یک هفته پس از هم، پس از دیدار با دوستان و خانواده، در منطقه پیل‌بارا ناپدید شدند.

در نوامبر همان سال، خودروی وایلی اسکار در مسیر خاکی دورافتاده‌ای در نزدیکی فیتزروی کراسینگ پیدا شد؛ پر از غذا و آب. زین استیونز در آوریل ۲۰۲۴ در نزدیکی خودروی در گل‌مانده‌اش در ساحل برووم دیده شد، و برنتون شار در ماه مه پس از پیاده‌روی شبانه در شهر ساحلی جرالدتون ناپدید شد.

در حال حاضر، پلیس هیچ نشانی از این مردان پیدا نکرده و بقایای آن‌ها نیز یافت نشده است. دولت استرالیای غربی پاداشی ۵۰۰ هزار دلاری برای اطلاعاتی که منجر به حل این پرونده‌ها شود تعیین کرده، اما خانواده‌ها هنوز در بی‌خبری و بلاتکلیفی روانی که روانشناسان از آن به‌عنوان «فقدان مبهم» یاد می‌کنند، گرفتارند.

آیا واقعاً برای مردم اهمیت دارد؟

خانواده‌ها به‌شدت معتقدند که دلیل بی‌توجهی عمومی و رسانه‌ای، بومی بودن این مردان است. رابین کاتمن، کارآگاه خصوصی که نماینده این خانواده‌هاست، می‌گوید: شاید بی‌رحمانه به نظر برسد، اما وقتی یک مرد بومی گم می‌شود، بیشتر مردم اهمیتی نمی‌دهند. این بی‌تفاوتی، درد خانواده‌ها را دوچندان می‌کند.

عمه کلینتون لاکیر می‌گوید: البته که همه از زنده پیدا شدن آن گردشگر خوشحال شدند، اما دیدن این همه توجه رسانه‌ای واقعاً برای ما دردناک بود. این حس به آدم دست می‌دهد که انگار جان عزیزان ما ارزشی ندارد.

کاتمن معتقد است نژادپرستی نقش مستقیمی در این بی‌توجهی دارد: برای یک زن گردشگر آلمانی که تنها در بیابان گم شده، ناگهان همه چیز فوریت پیدا می‌کند. اما وقتی یک مرد بومی گم می‌شود، سریعاً با کلیشه‌هایی مانند “رفته گردش” یا “رفته در دل طبیعت” مواجه می‌شویم و کسی پیگیر نمی‌شود.

پلیس استرالیای غربی هرگونه تبعیض یا سهل‌انگاری را رد کرده و گفته: هر پرونده مفقودی با استفاده از فرآیندهای یکسان بررسی می‌شود و منابع لازم بر اساس شرایط خاص هر مورد اختصاص می‌یابد.

نقش رسانه‌ها

پرونده‌ کارولینا ویلگا با موجی از پوشش رسانه‌ای همراه بود و صدها مقاله خبری درباره‌ ناپدید شدن او منتشر شد. اما خانواده‌های مردان بومی مفقودشده که بارها درخواست کمک عمومی کرده‌اند، پوشش رسانه‌ای بسیار کمتری دریافت کرده‌اند.

کاتمن می‌گوید: وقتی پای زن جوان گردشگر در میان باشد، مردم احساس نزدیکی بیشتری می‌کنند، اما درباره‌ یک مرد بومی چنین نیست.

همچنین اگر حدس‌هایی درباره مصرف مواد یا سابقه کیفری فرد گمشده وجود داشته باشد (حتی اگر بی‌پایه باشد)، علاقه عمومی کاهش می‌یابد. از طرف دیگر، در موارد بومیان، گاهی خانواده‌ها به دلایل فرهنگی خواهان عدم انتشار نام و تصویر عزیزانشان هستند.

تصمیم‌گیری برای عملیات جست‌وجو

در استرالیا سالانه حدود ۳۵ هزار نفر مفقود می‌شوند، اما تنها تعداد کمی از آن‌ها موضوع جست‌وجوی فیزیکی می‌شوند. برای هر مورد، یک ارزیابی اضطراری انجام می‌شود که عواملی مثل سن، وضعیت روانی، شرایط آب‌وهوایی و دسترسی به منابع را در نظر می‌گیرد.

جیم وایت‌هد، کارشناس جست‌وجو و نجات، می‌گوید: گاهی خانواده‌ها احساس می‌کنند پلیس کاری نمی‌کند، اما گاهی به‌دلایلی عملیاتی بودن جست‌وجو ممکن نیست؛ نه به خاطر نژاد یا جنسیت، بلکه به‌خاطر نبود اطلاعات دقیق یا تأخیر در گزارش.

در برخی پرونده‌های مردان بومی، گزارش اولیه مفقودی ۵ تا ۱۰ روز پس از آخرین مشاهده ثبت شده، اما برخی خانواده‌ها می‌گویند زودتر به پلیس مراجعه کرده‌اند و آن زمان جدی گرفته نشده‌اند.

دسترسی محدود به تلفن، سبک زندگی غیرثابت، و بی‌اعتمادی تاریخی به پلیس از دلایل احتمالی تأخیر در گزارش‌ دادن هستند. همچنین انجام جست‌وجوی گسترده در مناطق دورافتاده که ایستگاه‌های پلیس کمی دارند، بسیار دشوار است.

تأثیر نژادپرستی سیستماتیک

بر اساس داده‌های اختصاصی ارائه‌شده به ABC در سال ۲۰۱۹، بومیان استرالیایی ۱۷.۵ درصد از موارد حل‌نشده مفقودی در استرالیای غربی را تشکیل می‌دهند؛ در حالی که فقط ۳ درصد جمعیت این ایالت را شامل می‌شوند.

در سال ۲۰۲۴، یک تحقیق پارلمانی به بررسی پرونده‌های زنان و کودکان بومی ناپدیدشده پرداخت و اعلام کرد که نژادپرستی و تفاوت در گزارش‌دهی رسانه‌ای، پیگیری این پرونده‌ها را تضعیف کرده است.

مارتین هاجسون، فعال حقوق بومیان، می‌گوید: برخی افراد حتی به‌دلیل بی‌اعتمادی عمیق، گم‌شدن عزیزانشان را به پلیس گزارش نمی‌دهند.

وایت‌هد با تأکید بر پیشرفت‌ها در آموزش‌های فرهنگی پلیس و استفاده از افسران رابط می‌گوید: هنوز راه زیادی مانده، اما پاسخ‌های جست‌وجو و نجات نسبت به گذشته بسیار بهبود یافته‌اند.

اما برای خانواده‌هایی مانند خانواده‌ی کلینتون لاکیر، این امید وجود دارد که مردم توجه بیشتری به پرونده‌های آن‌ها داشته باشند.

لاکیر می‌گوید: ما تلاش کرده‌ایم خودمان به‌دنبال کلینتون بگردیم، اما منابع کافی نداریم. همان‌طور که همه تلاش کردند تا گردشگر آلمانی را پیدا کنند، احساس می‌کنیم پسران ما هم شایسته همان توجه هستند.

منبع: شبکه خبری ای‌بی‌سی


برچسب ها : , , , ,
دسته بندی : اجتماعی , اخبار , اسلایدر , پیشنهاد سردبیر
ارسال دیدگاه