مردسالاری آنلاین باعث گسترش زن‌ستیزی در مدارس استرالیا شده است

صدای استرالیا – وقتی هالی کوپر پس از سال‌ها فعالیت به‌عنوان مشاور سیاسی وارد دنیای آموزش شد، خود را برای رفتارهای رایج نوجوانان آماده کرده بود. او به برنامه «کامپس» شبکه ABC می‌گوید: فکر می‌کردم پوست کلفتی دارم و آمادگی شنیدن حرف‌های رک یا شوخی‌های زشت پسرهای نوجوان را دارم.

اما در اولین کلاسی که تدریس کرد، با چیزی فراتر از شوخی مواجه شد: یک دانش‌آموز پسر در حال فیلم گرفتن از او با تلفن همراهش بود.

او می‌گوید: نمی‌دانستم باید چه کار کنم. اگر ازشان بخواهی گوشی‌شان را بدهند، معمولاً می‌گویند نه. با قاطعیت قدرت خود را نشان می‌دهند. وقتی بوی ترس را حس کنند، کارت تمام است.

هالی یکی از ده‌ها معلم فعلی یا سابق است که با زن‌ستیزی در کلاس‌های درس استرالیا مواجه شده‌اند — از ارعاب فیزیکی گرفته تا الفاظ رکیک، شوخی‌های جنسی و حتی رفتارهایی که از سوی دانش‌آموزان مهدکودکی نیز گزارش شده است.

برای نمونه، مِگ که بیش از ده سال معلم بوده، می‌گوید دانش‌آموزان ابتدایی او را «فاحشه»، «زن عوضی» و «کثافت» خطاب کرده‌اند.

برخی معلمان که به شرط ناشناس ماندن صحبت کرده‌اند، گفته‌اند:

• یک پسر کلاس نهم انشایی نوشت که در آن عمل تجاوز گروهی به من توصیف شده بود.
• وقتی باردار بودم، دانش‌آموزان پسر قیچی برمی‌داشتند و وانمود می‌کردند می‌خواهند به شکمم بزنند. بعد می‌گفتند شوخی بوده و عواقبی هم نداشت.
• یک‌بار که معلم جایگزین بودم، یک پسر به دستشویی رفت، بعد یک دختر گفت که او در حال خودارضایی با فکر به من است و عکسش را در اسنپ‌چت گذاشته.

بازگشت به مردانگی سنتی

این رفتارها بی‌دلیل نیستند. تحقیقات جهانی نشان می‌دهد پسران نوجوان، حتی بدون جستجو، به‌طور خودکار در معرض محتوای «مردسالاری آنلاین» قرار می‌گیرند.

دکتر هانا تانکین، کمیسر امنیت زنان نیوساوت‌ولز می‌گوید: فقط کافی‌ست یک پسر نوجوان درباره ورزش یا تغذیه سالم سرچ کند. خیلی زود با پیام‌هایی مواجه می‌شود مبنی بر اینکه راه‌حل مشکلاتش بازگشت به نقش‌های سنتی مردانه است.

او اضافه می‌کند: این پیام‌ها می‌گویند مرد باید خشن، سلطه‌گر و بی‌احساس باشد و تنها در این صورت موفق خواهد بود.

در این فضا، زنان اغلب مقصر مشکلات معرفی می‌شوند، یا حتی با تحقیر و شوخی‌های زن‌ستیزانه توصیف می‌شوند. تانکین می‌گوید این روایات حس قربانی بودن را در پسرانی که دچار سردرگمی یا انزوا هستند، تشدید می‌کند.

درون تونل مردسالاری آنلاین

جفرسون، مردی ۲۶ ساله، می‌گوید در نوجوانی برای بالا بردن اعتماد به نفس، به‌ویژه در روابط عاطفی، در اینترنت جست‌وجو می‌کرد.

او می‌گوید ابتدا با توصیه‌هایی مثل «اتاق‌تو مرتب کن» یا «ورزش کن» مواجه شد. اما کم‌کم الگوریتم‌ها او را به ویدیوهایی رساندند که زنان را مقصر معرفی می‌کردند.

جفرسون اعتراف می‌کند که این محتوا دیدگاه او را درباره زنان تغییر داد: با زنان با اعتماد به‌نفس بیشتری رفتار می‌کردم اما درونم احساس پوچی می‌کردم. فکر می‌کردم اگر دختری منو نخواست یعنی بی‌ارزشم.

اما رابطه نزدیکش با خواهرش باعث شد مسیرش تغییر کند:‌ وقتی بهش می‌گفتم شاید باید کمی بی‌احساس‌تر باشم، می‌گفت: چه حرفیه؟ چرا باید کسی همچین آدمی رو بخواد؟

او حالا مخالف سرسخت این ایدئولوژی است، به‌ویژه چهره‌های نمادینی چون «اندرو تیت» که در شبکه‌های اجتماعی مشهورند.

شوخی‌های تجاوز و واقعیت‌های ترسناک

دنیل پرینسیپه، فعال اجتماعی و مربی آموزشی، می‌گوید شوخی با تجاوز در مدارس سراسر استرالیا عادی شده است.

او می‌گوید: در همه مدارس، شوخی و تهدید به تجاوز عادی شده. ما نمی‌تونیم تعجب کنیم وقتی این چیزها به رفتار واقعی منجر می‌شن چون بچه‌ها از بچگی با این محتوا تغذیه شدن.

او اضافه می‌کند این محتوا فقط روی پسران تأثیر نمی‌گذارد. بسیاری از معلمان می‌گویند دختران برای جلوگیری از توجه پسرها، در کلاس سکوت اختیار می‌کنند.

نقش جامعه در پاسخ‌گویی

دکتر تانکین هشدار می‌دهد که شوخی‌های زن‌ستیزانه، کلیشه‌های جنسیتی و عادی‌سازی خشونت کلامی می‌تواند پایه‌ای برای بروز خشونت واقعی علیه زنان شود.

دنیل پرینسیپه می‌گوید باید پسران بیشتری به این مسئله اهمیت بدهند: دخترانی که می‌شناسم قربانی خشونت جنسی مردان بوده‌اند. باید با این وضعیت مقابله کرد.

او باور دارد پلتفرم‌های دیجیتال نباید چشمان خود را بر واقعیت ببندند.

دولت‌ها نیز در تلاش‌اند تا پلتفرم‌ها را ملزم به مقابله با محتوای مضر کنند. در استرالیا، کمیسیونر eSafety در حال اجرای قوانینی است که مانع دسترسی افراد زیر ۱۶ سال به شبکه‌های اجتماعی می‌شود.

تانکین می‌گوید: پلتفرم‌ها باید خطرات را ارزیابی کنند و ایمنی را در طراحی‌شان لحاظ کنند. نمی‌تونن به آسیب‌های دنیای واقعی بی‌توجه بمونن.

در نهایت، متخصصان می‌گویند برای مقابله با زن‌ستیزی آنلاین، باید تمام جامعه وارد عمل شود: از خانواده‌ها و مدارس گرفته تا دولت‌ها و رسانه‌ها.

پرینسیپه نتیجه‌گیری می‌کند: باید تصور کنیم چطور می‌شه نوجوانی را طوری پشت‌سر گذاشت که نه برای خودش و نه برای دیگران تحقیرآمیز باشه. هیچ نسلی با این حجم از محتوای سمی روبه‌رو نبوده.

منبع: شبکه خبری ای‌بی‌سی