تقریباً یک‌سوم خانواده‌های تک‌سرپرست در استرالیا زیر خط فقر زندگی می‌کنند

صدای استرالیا – یک نظرسنجی ملی مهم از وجود یک بحران خاموش در میان خانواده‌های استرالیایی پرده برداشته است؛ به طوری که تقریباً یک‌سوم خانواده‌های تک‌سرپرست در فقر زندگی می‌کنند.

بر اساس گزارش آماری تازه منتشر شده از پژوهش بلندمدت پویایی‌های خانوار، درآمد و کار در استرالیا (هیلدا)، پس از تعدیل هزینه‌های مسکن، در سال ۲۰۲۳ چیزی حدود ۳۱.۳ درصد خانواده‌های تک‌سرپرست زیر خط فقر قرار داشتند.

این گروه تقریباً سه برابر بیشتر از خانواده‌های دو سرپرست احتمال دارد در فقر زندگی کنند.

اگرچه این رقم نسبت به اوج تاریخی ثبت‌شده در سال ۲۰۲۲ کاهش یافته است، اما همچنان بالاتر از سهم ۲۵ درصدی یک دهه قبل و همچنین بیش از ۲۸.۳ درصد در سال ۲۰۰۳ است.

راجر ویلکینز، مدیر مشترک پروژه هیلدا و پژوهشگر مؤسسه ملبورن در زمینه تحقیقات اقتصادی و اجتماعی کاربردی، گفت تاریخ این نظرسنجی نشان‌دهنده روندی رو به وخامت در ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته است؛ چرا که تغییرات در دوران دولت‌های هاوارد و گیلارْد بسیاری از والدین – عمدتاً مادران – را از دریافت پرداخت‌های حمایتی والدین محروم و به دریافت مزایای کمترِ بیکاری منتقل کرد.

ویلکینز توضیح داد که خانواری فقیر محسوب می‌شود اگر درآمدش پس از پرداخت مالیات و اجاره یا وام مسکن کمتر از نصف درآمد یک خانوار با درآمد متوسط باشد.

او افزود: این معیار نسبی نوعی هدف متغیر است. اگر استانداردهای زندگی افزایش یابد، خط فقر هم بالا می‌رود. اما در سال‌های اخیر استانداردهای زندگی بهبود نیافته، بنابراین نمی‌توانیم این را بهانه‌ای برای عدم پیشرفت بدانیم.

او تأکید کرد که علی‌رغم شواهد شکست طولانی‌مدت سیاست‌ها، مسأله فقر در میان خانواده‌های تک‌سرپرست همچنان نتوانسته جایگاه شایسته‌ای در افکار عمومی پیدا کند.

به گفته وی، این بحران خاموش در جامعه است. موضوعی صرفاً آماری نیست، بلکه به رنج واقعی افراد زیادی منجر می‌شود. ما باید نسبت به این گروه جمعیتی نگران باشیم. و این فقط والدین نیستند، بلکه کودکانی هم هستند که ممکن است در فقر بلندمدت گرفتار شوند و این پیامدهای اجتماعی گسترده‌ای خواهد داشت.»

بر اساس این گزارش، ۳۴.۷ درصد از کودکان در خانواده‌های تک‌سرپرست در فقر زندگی می‌کنند.

دولت آلبانیزی در سپتامبر ۲۰۲۳ اعلام کرد که والدین تک‌سرپرست می‌توانند تا زمانی که فرزندانشان به ۱۴ سالگی برسند (و نه فقط هشت سالگی)، از پرداخت‌های حمایتی والدین که سخاوتمندانه‌تر از مزایای بیکاری است، بهره‌مند شوند. افزایش کمک‌هزینه اجاره نیز به بهبود وضعیت این خانواده‌ها کمک کرده است.

با این حال، ویلکینز گفت که هنوز کارهای زیادی برای حمایت از آسیب‌پذیرترین افراد وجود دارد: اولین نکته این است که ما حتی یک معیار رسمی فقر نداریم – هنوز یک استاندارد مشخص برای پاسخگو نگه‌داشتن دولت تعیین نکرده‌ایم. در حالی که ۱۴۰ تا ۱۵۰ کشور دارای معیار رسمی فقر هستند، استرالیا ندارد. این موضوع چطور با تصور ما از یک جامعه برابرخواه سازگار است؟

منبع: گاردین