تنها خانواده پناهجوی بازداشتگاه داروین، ۸ سال بلاتکلیفی خانواده ایرانی

صدای استرالیا- خانواده‌ای ایرانی که هم اکنون تنها پناهجویان نگهداری شده در مرکز بازداشت موقت داروین هستند، در برزخ قانونی گرفتار شده‌اند.

وکلای این خانواده می‌گویند که تداوم نگهداری آنها در این مرکز پس از هشت سال بی‌اساس است.

هاجر مقامس ۳۲ ساله گفت که او دیگر تاب تحمل شرایط ظالمانه‌ای که به والدین او، ملکه و یعقوب، و برادرش عباس تحمیل شده، ندارد.

خانواده مقامس، در سال ۲۰۱۳ از طریق دریا وارد استرالیا شدند. آنها ابتدا در جزیره کریسمس بازداشت شدند و سپس در مارس ۲۰۱۴ به نائورو منتقل شدند.

درخواست پناهندگی این خانواده که طبق گزارش از “اقلیت قوم عرب اهوازی” هستند که به طور مداوم تحت آزار و اذیت قرار دارند، در سال ۲۰۱۹ پذیرفته شد.

در فوریه ۲۰۲۰، مقامس‌ها به مرکز نگهداری داروین منتقل شدند تا یعقوب، پدر ۶۱ ساله این خانواده، از جمله برای جراحت قدیمی در بازوی چپش، به خدمات درمانی دسترسی داشته باشد.

اما، یک جراح ارتوپدی در دسامبر گذشته تشخیص داد که به دلیل کهنه بودن این جراحت، امیدی به بهبودی دست یعقوب نیست. به همین دلیل به قانونی بودن تداوم نگهداری آنها در داروین ابهام وارد شد و وکلای این خانواده استدلال می‌کردند که آنها باید وارد اجتماع شوند.

در ماه مارس، دادگاه فدرال حکم داد که بازداشت آنها برای دوره معینی، یعنی از ژانویه ۲۰۲۱ (که هاجر درخواست انتقال مجدد به نائورو را مطرح کرد) تا تاریخ حکم دادگاه در ماه مارس، قانونی بوده است.

در پی این حکم، هاجر درخواست انتقال به نائورو را پس گرفت و توضیح داد که این تصمیم را از سر ناامیدی گرفته بوده؛ زیرا شرایط در داروین قابل تحمل نبود.

او گفت که حالا نگران آسیب‌های بیشتر در نائورو است؛ زیرا در آنجا از مردان محلی، با آزار و خشونت جنسی مواجه شده و حتی یک بار با چاقو به بازویش ضربه زده شده است.

خانواده مقامس، در انتظار برای بازگشت به دادگاه، در قرنطینه‌ای در اقامتگاهی در پشت فرودگاه داروین اسکان داده‌ شده‌اند که از کابین‌های کوچکی تشکیل شده است. تنها افراد دیگری که در این اقامتگاه هستند، یک زوج ایرانی دیگر با پسرشان بودند که در انتظار تعیین زمان انتقال به ایالات متحده آمریکا قرار داشتند و سه‌شنبه شب گذشته، بودن اطلاع قبلی، به مرکز نگهداری ملبورن منتقل شدند.

هاجر از وضعیت کابین‌های محل اقامت‌شان گلایه دارد و می‌گوید محافظان شب‌ها وارد اتاقش می‌شوند و با انداختن نور چراغ  قوه روی صورت‌اش، بیدارش می‌کنند. وی می‌گوید که مادرش مرتب در حال اشک ریختن است.

وی می‌گوید که دچار دردهای شدید کمر، گردن و پا است و پزشکان، آسیب عصب سیاتیک را در او داده‌اند و مدتی در بیمارستان پادشاهی داروین بستری بوده است. پس از انتقال خانواده دیگر، او مجددا بیهوش و به بیمارستان منتقل شده است. پدر او مرض قند دارد و مادرش دچار افسردگی و همچنین جراحت مزمن زانوست که راه رفتن را برای او دشوار می‌کند.

پسر بزرگ‌تر این خانواده، سه ماه قبل از آنها با قایق به استرالیا آمده و هم اکنون در آدلاید ساکن است.

دکترا سارا دم، استاد دانشکده حقوق دانشگاه فناوری سیدنی، که پرونده این خانواده را به کمیسیون حقوق بشر استرالیا برده است، می‌گوید: این خانواده در برزخ طولانی مدت حقوقی گرفتار شده و از زمان ورود به استرالیا در هشت سال قبل، زجر زیادی را تحمل کرده‌اند. اخراج پناهجویان به بازداشتگاه‌های خارج از مرزهای استرالیا مانند نائورو، استرالیا را از مسوولیت‌هایش مبنی بر پناه‌دادن به این افراد، مبرا نمی‌کند.

قرار است پرونده این خانواده مجددا در دادگاه بررسی شود ولی هنوز زمانی برای طرح مجدد پرونده اعلام نشده است.

منبع: گاردین – صبا واصفی