آیا مهاجران مشاغل استرالیایی‌ها را اشغال می‌کنند؟

صدای استرالیا – به تازگی درخواست‌هایی برای کاهش میزان پذیرش مهاجران با ویزای موقت به کشور مطرح شده است، اما چشم‌پوشی از محرک‌های اقتصادی که مهاجران به همراه دارند، آخرین چیزی است که در شرایط بحرانی کنونی به آن نیاز داریم.

جان کالینز، استاد اقتصاد اجتماعی در مدرسه تجارت دانشگاه فناوری سیدنی در گزارشی که در روزنامه گاردین منتشر شده، با این جمله سوالی گزارش خود را آغاز کرده است: سیاست‌های فرصت‌طلبانه یا صرفا پیچ و تاب‌های قدیمی ماری که اقتصاد سیاسی مهاجران استرالیایی نامیده می‌شود؟

او ادامه می‌دهد: همه‌گیری ویروس کرونا ورود مهاجران به استرالیا را با توقفی قابل توجه مواجه ساخته است. کریستینا کنیلی سخنگوی اداره مهاجرت استرالیا  به تازگی خواستار کاهش قابل توجه مهاجرپذیری آینده استرالیا شده است. به گفته او دولت باید از اینکه استرالیایی‌ها سهمی عادلانه از اشتغال را در اختیار دارند اطمینان حاصل کند.

مار مورد نظر در پرسش بالا یک مار بوآ است، و احتمالا گونه‌ای از بوآ که به استرالیا مهاجرت کرده است.

چارلز پرایس فقید جمعیت‌شناس و استاد مهاجرت، در جستجو برای یافتن استعاره‌ای از مهاجرپذیری استرالیایی، ذائقه استرالیایی‌ها برای مهاجرپذیری را با الگوی تغذیه‌ای مار بوآ مقایسه کرده‌ است: در دوران شکوفایی اقتصادی استرالیا لقمه‌هایی بزرگ از مهاجران برمی‌دارند تا در دوران رکود اقتصادی لقمه‌های خود را تا  حد امکان کوچک کند.

استرالیا پس از جنگ از آن رو برنامه مهاجرپذیری خود را ارائه داد که با موضوع افزایش جمعیت یا نابودی دست به گریبان بود. استرالیا در کنار آمریکا، کانادا و نیوزیلند به یک کشور مهاجرپذیر تبدیل شد: مهاجران و اعضای خانواده آنها نه تنها کمبود نیروی کار را در این کشورها پر کردند، بلکه در ساخت آینده کشور نیز سهیم شدند.

آمار مهاجران به تدریج در دوران رونق اقتصادی طولانی پس از جنگ افزایش یافت و در بازه سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۰ به رکورد ۱۸۵۰۹۹ نفری دست ‌یافت. پس از آغاز اولین دوران رکود اقتصادی در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۵، جمعیت مهاجران به ۵۲۷۵۲ نفر کاهش پیدا کرد و رکوردی جدید در کمترین میزان مهاجرپذیری سالانه به ثبت رسید. با التیام زخم‌های رکود، روند مهاجرپذیری نیز احیا شد تا باری دیگر با آغاز دور دوم رکود اقتصادی در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳ از جمعیت مهاجران وارد شده به کشور کاسته شود. آمار مهاجران باری دیگر در دولت هاوک افزایش پیدا کرد اما دوباره تحت تاثیر رکود سال ۱۹۹۱ از میزان آن کاسته شد. ورودی مهاجران به کشور یک سال پس از سال‌‌های ۹۱ و ۹۲ از ۷۳۸۰۰ نفر به ۴۸۴۰۰ نفر رسید.

بیشتر بخوانید: ذوب شدگی فرهنگی ناشی از مهاجرت

مهاجران استرالیایی همواره محلی برای مناقشه بوده‌اند، شاید به این دلیل که در میان کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری‌های اقتصادی، OECD تنها کشورهای سوئیس و لوکزامبورگ هستند که جمعیت مهاجر بزرگتری دارند. جنجال بر سر آمار ورود سالانه مهاجران به کشور و درآمد آنها است. اولین سیاست مهاجرپذیری در مستعمره نیوساوت‌ولز که در دهه ۱۸۶۰ تدوین شد، در راستای محدود ساختن مهاجران چینی بود. سیاست استرالیای سفید در چارچوب فدراسیون استرالیا، مخرجی مشترک بود، نیرویی که توانست ملت جدید را با یکدیگر یکپارچه سازد.

پس از هر دوران رکود، مناقشات جدید برسر مهاجر‌پذیری در سطح ملی آغاز می‌شود.کمی پس از رکود سال‌های ۱۹۸۲-۱۹۸۳ جفری بلینی تاریخدان اولین جرقه‌های آتشی که بعد‌ها به مناقشه مهاجرت آسیایی‌ها تبدیل شد را پرتاب کرد. پس از رکود دهه ۱۹۹۰، پائولین هنسون با وعده‌ای برای پایان دادن به مهاجرت آسیایی‌ها ظاهر شد. پیام کلیدی در تمامی این مناقشات یکی است: مهاجران مشاغل ما را می‌گیرند درحالی که آسیایی‌ها -که در نسخه دوم طرح «ملت واحد» منظور مسلمانان است- مهاجران خوشایندی نیستند.

در نهایت سیاست مهاجرپذیری دولت هوارد دوحزبی شد. در انتخابات فدرال سال ۲۰۰۱، هوارد توانست با گفتن اینکه پناهجویان- مهاجران غیرقانونی قایق‌سوار- تهدید کرده‌اند فرزندان خود را از قایق به بیرون پرتاب می‌کنند، با موفقیت برگ نژادی خود را بازی کند. بیش از یک دهه بعد، تونی ابوت با وعده توقف قایق پناهجویان در صورت انتخاب شدن، پا جای پای مرشد خود گذاشت. او انتخاب شد، و جلوی قایق‌ها را با کمک اسکات موریسون گرفت.

در انتخابات اخیر فدرال و انتخابات استانی نیوساوت‌ولز، محافظه‌کاران باری دیگر سیاست مهاجرت را دستمایه رقابت‌های خود قرار دادند. گلدیس برجیکلیان فرماندار نیوساوت‌ولز وعده داده در صورت انتخاب، جمعیت مهاجران این استان را به نیم برساند، اگرچه قدرت انجام چنین کاری را ندارد. موریسون نیز در زمان رای دادن با صدای بلند اعلام کرد در صورت انتخاب شدن جمعیت مهاجران سالانه را به ۱۶۰ هزار نفر خواهد رساند، در صورتی که جمعیت مهاجرانی که سالانه به کشور وارد می‌شوند تنها اندکی از این رقم بالاتر است. موریسون این موضوع که دولتش میزان پذیرش پناهجویان را تا حدی تاریخی افزایش داده است، علنی نکرد. لفاظی‌های ضد مهاجرتی، حتی اگر با واقعیت همخوانی نداشتند نیز ارزشمند به نظر می‌آمدند.

بیشتر بخوانید: مهاجرت و سکوت تحمیلی

در این شرایط، از موضع کنیلی چه دستگیرمان می‌شود؟ آیا این نشانه‌ای از تسخیر خط مقدم سیاستگذاری درباره مهاجرت توسط حزب کارگر است؟ آیا قرار است بحث برسر اینکه مهاجران مشاغل استرالیایی‌ها را تصاحب می‌کنند، سیاست‌هایی ضدمهاجرتی تدوین شوند؟ هرچه باشد حزب کارگر در حوزه مناقشات مهاجرتی دستی بر آتش دارد: کیتینگ حبس اجباری پناهجویان غیرقانونی را تصویب کرد و راد وعده داد این پناهجویان هرگز در استرالیا ساکن نخواهند شد.

نگرانی کنیلی درباره میزان ورودی مهاجران موقت به کشور بی‌پایه نیست. امروزه جمعیت این مهاجران از مهاجران دائمی سبقت گرفته‌است. درحال حاضر ۲٫۱ میلیون مهاجر موقت در استرالیا سکونت دارند. استرالیا مدل مهاجرپذیری اقامتی را رها کرده تا مدل مهاجرتی مهمان-مهاجر را اجرا کند. خط تیره پلی است میان این دو مفهوم: براساس گزارش کمیسیون تولید، بسیاری از مهاجران دائمی پیش از این ویزاهایی موقت داشته‌اند. این همان واقعیتی است که مانع از شکل‌گیری بحث متوقف شدن کلی مدل مهاجرپذیری اقامتی توسط دولت استرالیا می‌شود.

مهاجران مشاغل استرالیایی‌ها را اشغال نمی‌کنند: آنها برای دیگران ایجاد اشتغال می‌کنند. این واقعیت را با نگاهی به دانش‌آموزان و دانشجویان بین‌المللی و مسافران کارگر می‌توان فهمید: غیبت آنها برای آموزش عالی استرالیا و صنایع کشاورزی بحرانی بزرگ ایجاد کرده است. آنها قابل جایگزینی نیستند.

استرالیا از نظر جغرافیایی بازار کار راکدی دارد: افراد بیکار برای گرفتن مشاغل فصلی کشاورزی به خارج از شهرها سفر نمی‌کنند، و دانشجویان محلی نیز نمی‌توانند سرمایه دانشجویان بین‌المللی را به نظام آموزشی تزریق کنند.

آخرین چیزی که اقتصاد استرالیا پس از شوک بزرگ کووید-۱۹ به آن نیاز دارد، ویران ساختن روند احیای اقتصاد است، آنهم به واسطه جلوگیری از ورود محرک‌های اقتصادی که مهاجران به همراه می‌آورند.

منبع: گاردین