آغاز قانون مرگ خودخواسته در کانبرا؛ انتخابی برای رهایی از رنج و درد غیرقابل تحمل

صدای استرالیا – قانون مرگ خودخواسته (داوطلبانه) از روز گذشته سوم نوامبر، در قلمرو پایتخت استرالیا رسماً اجرا شد، قانونی که برای بسیاری رهایی از درد و رنج غیر قابل تحمل و مرگ با عزت به شمار می‌رود.

در چارچوب این قانون، افراد باید شرایط خاصی داشته باشند — از جمله بالای ۱۸ سال سن، اقامت حداقل یک‌ساله در قلمرو پایتخت استرالیا، داشتن بیماری پیشرفته و لاعلاج، و توانایی تصمیم‌گیری مستقل.

گیل فورد، یکی از ساکنان کانبرا، زنی است که زندگی خود را پر از تجربه و ماجراجویی می‌داند. او سال‌ها به‌عنوان معلم و راهنمای تورهای آموزشی، دانشجویان استرالیایی را برای آشنایی با روسیه و فرهنگ‌های دیگر همراهی می‌کرد. اما حالا، پس از بیش از ۲۰ سال زندگی با بیماری پارکینسون، او بخش زیادی از توانایی‌هایش را از دست داده است.

گِیل می‌گوید: اولین نشانه پارکینسون در من، تغییر در دستخط بود. حالا دیگر نوشته‌هایم کاملاً ناخوانا شده‌اند. صدایم هم ضعیف شده و دیگر نمی‌توانم درست صحبت کنم. ارتباط برای من همیشه مهم بود، اما حالا دیگر نمی‌توانم ارتباط برقرار کنم.

در سال ۲۰۲۴، وضعیت او به‌شدت بدتر شد؛ چندین بار زمین خورد و استخوان‌های شانه، لگن و مچ دستش شکست. او ماه‌ها را در بیمارستان گذراند و استقلالش را تا حد زیادی از دست داد. حالا بیشتر وقتش را در ویلچر می‌گذراند و حتی نوشتن یک پیام کوتاه برایش سخت است.

گیل می‌گوید: برای من، انتخاب اینکه بتوانم با وقار بمیرم خیلی مهم است. مرگ بسیاری از مردم با درد و بی‌احترامی همراه است، و من نمی‌خواهم آن‌طور بمیرم.

کیت رید، پرستار مراقبت‌های تسکینی و یکی از اعضای گروه راه‌اندازی این طرح، می‌گوید: هدف این قانون، دادن حق انتخاب و حفظ کرامت انسان‌هاست. ما می‌خواهیم مردم تا آخرین روز زندگی‌شان از کیفیت زندگی خوبی برخوردار باشند.

او تأکید می‌کند که این قانون به‌جای جایگزینی برای مراقبت تسکینی، یک گزینه‌ اضافی برای افرادی است که درد و رنج غیرقابل تحمل دارند.

دارلین کاکس، رئیس هیئت نظارت بر اجرای این طرح، می‌گوید این نهاد وظیفه دارد مطمئن شود که فرآیندها به‌درستی انجام می‌شود و هیچ‌کس تحت فشار یا اجبار قرار نمی‌گیرد.

او می‌افزاید: ما می‌خواهیم مطمئن شویم هرکسی که می‌خواهد از این حق استفاده کند، در امنیت و با حمایت کامل بتواند این کار را انجام دهد.

در آینده، احتمال دارد دامنه‌ این قانون گسترده‌تر شود تا افراد مبتلا به بیماری‌های تخریبی مغز مانند آلزایمر یا پارکینسون نیز مشمول آن شوند.

گیل فورد می‌گوید که نمی‌خواهد تا لحظه‌ای که زندگی برایش غیرقابل تحمل می‌شود صبر کند. او قصد دارد در زمان مناسب برای استفاده از این قانون درخواست دهد.

او می‌گوید: وقتی دیگر نتوانم از زندگی لذت ببرم، وقتی خوردن و صحبت کردن برایم سخت شود و هیچ امیدی برای بهبود نباشد، وقتش است که بگویم “من زندگی خوبی داشتم”. خوشحالم که می‌توانم این انتخاب را داشته باشم.

منبع:‌ شبکه خبری ای‌بی‌سی