مسن‌ترین پناهجوی زن بازداشتی در استرالیا: تنها دلخوشی‌ام داشتن یک گوشی موبایل است تا بتوانم منتظر زنگ زدن پسرم باشم

صدای استرالیا- پناهجوی ۶۰ ساله ایرانی باوجود رای دادگاه مبنی بر آزادی‌ و دریافت ویزای پناهندگی، بیش از هشت سال از زندگی خود را در بازداشتگاه‌های مهاجرتی استرالیا سپری کرده است و می‌گوید که تنها دلخوشی‌اش داشتن یک گوشی موبایل است تا بتواند منتظر زنگ زدن پسرش باشد.

معصومه ترکپور که مسن‌ترین پناهجوی زن در بازداشت مهاجرتی استرالیا به شمار می‌رود، تنها یکی از مهاجرانی است که براساس نتایج تست‌های شخصیتی سختگیرانه موفق به دریافت ویزا نشده است، اما امکان بازگشت به کشوری که از آن گریخته است را هم ندارد.

در سال ۲۰۱۸ یک دادگاه پناهجویان در ملبورن رای به آزادی خانم ترکپور داد و اعلام کرد او باید ویزای موقت پناهندگی دریافت کند. با این همه حبس او در بازداشتگاه مهاجران ملبورن ادامه پیدا کرد. ترکپور در گفتگو با گاردین گفت: تنها دلگرمی‌ام این است که پسرم دانیال را پس از ۱۰ سال باری دیگر بغل کنم و تپش قلب و گرمی نفسش را احساس کنم.

دادگاه پناهجویان ملبورن در سال ۲۰۱۸ به این دلیل رای به آزادی گلپور داد که پی برد وضعیت دشوار زندان حالت‌های روانی از جمله وسواس فکری، افسردگی و اختلال سازگاری را در او تشدید کرده است. روانشناس او می‌گوید ترکپور حس ناامیدی و تحقیر شدگی دارد. از اضطراب شدید و علائم جسمی مانند سردرد، تعریق، درد و کوفتگی در بدن گلایه می‌کند. حافظه او ضعیف شده و احساس بی‌حالی دارد. او همه‌چیز را دائما می‌شوید زیرا اگر این‌کار را نکند مضطرب می‌شود.

دادگاه این موضوع را مد نظر قرار داد که ایران بازگشت غیرداوطلبانه شهروندانی که در خارج از کشور درخواست پناهندگی داده باشند را رد می‌کند و به این نتیجه رسید که مقررات جهانی منع بازگرداندن پناهجویان در معرض خطر به کشور مبدا و همچنین انتظارات جامعه استرالیایی به آن معنی است که نباید درخواست ویزای این زن براساس معیارهای شخصیتی رد شود.

نیروی مرزی استرالیا می‌گوید درباره پرونده‌های فردی اظهار نظر نمی‌کند.

به گفته سخگوی نیروی مرزی استرالیا، زندان مهاجرتی آخرین گزینه است که تمامی کسانی که در آن نگهداری می‌شوند پرونده‌های در حال بررسی یا برای اخراج از استرالیا و یا برای دریافت ویزا و ورود به استرالیا دارند.

ترکپور می‌گوید تنها فردی نیست که برای مدتی طولانی در زندان مانده است. به گفته او یک پناهجوی سریلانکایی ۱۰ سال است که در این زندان است.

آخرین عکس معصومه ترکپور با پسرش

سارا دیل وکیل ارشد و مدیر خدمات ارائه مشاوره پناهجویان می‌گوید این موضوع، پدیده‌ای منحصربه‌فرد در قانون استرالیا است و بسیاری از نظام‌های حقوق مشترک حبس نامحدود بدون نظارت قضایی را بر نمی‌تابند. دیل با اشاره به پرونده پناهجوی ایرانی دیگری که پیتر داتون وزیر مهاجرت استرالیا به تازگی درخواست پناهنگی او را رد کرده‌ است، می‌گوید آنچه حبس نامحدود انجام می‌دهد تاکید بر قدرت بالایی است که وزیر مهاجرت در اختیار دارد و همچنین نبود نظارت بر این قدرت و خلاء راهکارهای قانونی برای جبران خساراتی که زندان‌های طولانی به انسان‌ها وارد می‌کند.

به گفته دیل دادگاه مهاجرتی در برابر تصمیمات وزیر هیچ قدرتی ندارد و داتون براساس تصمیم شخصی می‌تواند رای دادگاه را زیر پا بگذارد و اینکار برخلاف اصل حاکمیت قانون است.

جوانی دشوار و آسیب‌های طولانی که در زندگی به ترکپور وارد شده به دشواری‌های دوران زندان او دامن زده است. او می‌گوید مادرش در جوانی جانش را به خاطر سرطان از دست داد و او و هفت خواهر و برادرش را تنها گذاشت. او در ۲۱ سالگی همسر و دخترش را هم از دست می‌دهد. برای اولین بار در سال ۱۹۸۹ از ایران فرار کرده و در سال ۱۹۹۱ از کانادا درخواست پناهندگی می‌کند. در آنجا با همسر دوم خود دیدار می‌کند اما پس از مدتی همسر به او خیانت می‌کند و ترکپور زنی که در رختخواب با همسرش بوده را با چاقو می‌زند و چهار سال به زندان می‌افتد. همین حکم روند دریافت اقامت دائمی، ابتدا از کانادا و اکنون از استرالیا را مختل ساخته است. ترکپور می‌گوید خواهرش پسر ۶ ماهه‌اش را به زندان می‌آورده تا به او شیر بدهد. سپس او را به پناهگاه مادران زندانی منتقل می‌کنند تا برای دو سال به همراه پسرش آنجا زندگی کند. ترکپور در سال ۲۰۰۵ برای پرستاری از پدر به ایران باز میگردد و به اتهام ترک غیرقانونی کشور زندانی می‌شود.

او در دومین تلاش برای فرار از ایران، در سال ۲۰۱۱ به استرالیا می‌گریزد و در زندان مهاجرتی حبس می‌شود. در این مرکز او دوبار مرتکب جرائم کوچکی مانند تف کردن در صورت مامور زندان و گاز گرفتن دست مامور زندان شده است. او می‌گوید تلاش داشته برای صحبت کردن با پسرش موبایلی برای خود دست و پا کند که مامور زندان متوجه شده و موبایل را از او می‌گیرد و ترکپور برای محافظت از گوشی موبایل، دست افسر را گاز می‌گیرد. او می‌گوید: بیشتر عمرم رنج، ناامنی، فقدان و آسیب را تجربه کرده‌ام. در ۱۵ سال گذشته نه تنها آوارگی، بلکه سطوح مختلفی از بی‌عدالتی را نیز تحمل کرده‌ام و تنها دلخوشی‌ام داشتن یک گوشی موبایل است تا بتوانم منتظر زنگ زدن پسرم باشم.

منبع: گاردین