«تراک‌زیلا» هیولایی که به جان خیابان‌های استرالیا افتاده است

صدای استرالیا– جولیان اوشی، استاد دانشگاه موناش در یادداشتی به مشکلاتی که خودروهای پیکاپ‌تراک در استرالیا ایجاد می‌کنند پرداخته که برگردان آن را می‌خوانید.

ممکن است این روزها هنگام رانندگی، متوجه خودروهای شاسی بلند عظیم‌الجثه‌ای شده باشید که  بیشتر شبیه تانک هستند تا یک ماشین معمولی.

این اصلا اغراق آمیز نیست؛ زیرا بزرگ‌ترین خودرو تویوتا هایلوکس، تقریبا به اندازه یک تانک شرمن است که در جنگ جهانی دوم استفاده می‌شد.

در چند دهه گذشته، خودروها روز به روز بزرگ‌تر شده‌اند، اما با معرفی دوج رَم و فوردعظیم الجثه  F-150 با وزنی که تا سه تن می‌رسد، دیگربه مرزی نامعقول رسیده‌ایم. 

می‌دانیم که در تگزاس همه چیز بزرگ است؛ اما حالا این شاسی‌بلندهای عظیم یک اصطلاح را نیز با خود از آمریکا به استرالیا آورده‌اند و آن «پیکاپ تراک» است.

حالا مشخص شده که این خودروها، علاوه بر اینکه مایه دردسر هستند و در پارکینگ‌ جا نمی‌شوند و مسیر پیاده‌رو و دوچرخه را اشغال می‌کنند، بلکه خطرناک هم هستند.

آمارها نشان می‌دهد که تصادف‌ با خودرو دلیل عمده مرگ و میر کودکان در استرالیاست و این تراک‌های غول‌آسا، در صدر حوادث و تصادفات قرار دارند.

بخشی از مشکل به دلیل شکل این خودروها است. در حالی که ممکن است احساس کنید که راننده پیکاپ‌تراک‌ها دید خوبی دارد، واقعیت این است که جلوپنجره جعبه‌ای شکل آنها که برجسته ساخته می‌شود تا خودرو محکم‌تر و پرقدرت‌تر به‌نظر برسد، نقطه کور بزرگی برای راننده ایجاد می‌کند.

یک گروه خبری این مساله را به صورت عملی بررسی کرده و تعدادی کودک را در جلوی یک فورد F-150 به صف کرد. جالب اینکه تا وقتی یازدهمین کودک به این صف افزوده شد، راننده آنها را نمی‌دید. این نقطه کورهای خطرناک موجب تراژدی‌های بی‌شماری برای کودکان شده است.

پس از دهه‌ها تلاش برای بهبود ایمنی جاده‌ها در استرالیا، این احتمال وجود دارد که پیکاپ‌تراک‌ها همه رشته‌ها را پنبه کنند.

این خودروها برای خیابان‌های استرالیا طراحی نشده‌اند. زیرا خیابان‌ها در استرالیا عموماً باریک‌تر هستند و رفت و آمد دوچرخه‌سواران و عابران پیاده‌تر در آنها از آمریکا بیشتر است. 

در خود آمریکا نیز میزان مرگ و میر بر اثر تصادفات به بالاترین سطح در ۴۰ سال گذشته رسیده و ما باید از همین حالا از بروز چنین فاجعه‌ای در استرالیا جلوگیری کنیم.

شکل مکعبی و وزن بالای این تانک‌های شهری به این معنی است که وقتی تصادفی رخ دهد، احتمال مرگبار بودن آن بسیار بیشتر خواهد بود. در واقع یک مطالعه نشان داده که احتمال مرگ کودکان در اثر برخورد با یک SUV هشت برابر بیشتر از تصادف با یک خودروی معمولی است.

پس چرا این وسایل نقلیه در استرالیا محبوب شده‌اند؟

پاسخ ساده است. سازندگان و فروشندگان خودرو از فروش تراک‌هایی که قیمت شش رقمی دارند، درآمد بسیار بیشتری کسب می‌کنند؛ بنابراین مصرف کنندگان شاهد کاهش عرضه گزینه‌های کوچک‌تر و سبک‌تر هستند.

صاحبان پیکاپ تراک‌ها اغلب می‌گویند که انگیزه آنها از خرید این خودروها، ظرفیت بار بیشتر آنهاست؛ اما حقیقت این است که این افراد فقط می‌خواهند در جاده احساس بزرگی کنند. همین انگیزه هم در تبلیغات بازتاب پیدا کرده و این خودروها را «شکارچی دنیای خودروها» توصیف می‌کنند که «هر چیزی را می‌بلعد.» این خودروها به هیچ وجه ایمن‌تر نیستند و به نظر می‌رسد به جای اینکه بار بیشتری حمل کنند، ضعف شخصیتی بزرگ‌تری را سوار می‌کنند.

مطمئناً ما همیشه به وسایل نقلیه بزرگ‌تری مانند وانت‌‌بار و تانکر در جاده‌های نیاز خواهیم داشت، اما باید از خود بپرسیم که آیا لازم است بچه‌های‌مان را هم با یک کامیون بزرگ به مدرسه ببریم؟

این وسایل نقلیه فقط به مردم و کیفیت زندگی خیابانی آسیب نمی‌زنند. آمارها حاکی است که اگر شاسی‌بلندها یک کشور بودند، این کشور ششمین تولید کننده گازهای گلخانه‌ای روی زمین محسوب می‌شد. 

سایر نقاط جهان در مورد این موضوع فعال‌تر عمل می‌کنند و استانداردهای آلایندگی سخت گیرانه‌تری دارند. همچنین هزینه‌های ثبت بر اساس وزن خودرو انجام می‌شود و این تراک‌ها را در مناطق خاصی از شهر ممنوع می کنند. فناوری‌های ایمنی مانند محدود کننده‌های سرعت و دوربین‌های اجباری ۳۶۰ درجه نیز این وسایل نقلیه را ایمن‌تر می‌کنند.

اگر استرالیا تصمیم دارد که با این خودروها هم‌زیستی کند، تغییرات زیادی هست که باید ایجاد شود. اول اینکه برای کاهش تعداد و شدت تصادفات خودروهای شاسی بلند، باید حداکثر سرعت مجاز در مناطق مسکونی به میزان قابل توجهی کاهش یابد. ضمنا به خطوط جداگانه ویژه دوچرخه‌سواری بیشتری نیاز داریم. همچنین تعداد فضاهای پارکینگ باید کمتر اما بزرگ‌تر شوند.

ایمنی در جاده‌ها بسیار مهم است. باید کاری کنیم که خیابان‌های ما برای ظریف‌ترین بدن‌ها مناسب باشد؛ نه ضعیف‌ترین شخصیت‌ها.

منبع: The Age