تحقق رویای خانه‌دار شدن در استرالیا با کمک بانک والدین

صدای استرالیا– چشم‌انداز خانه‌دار شدن در استرالیا که به عنوان «رویای استرالیایی» شناخته می‌شود، برای برخی افراد به لطف کمک مالی والدین به حقیقت می‌پیوندد، در حالی که برای برخی دیگر همچنان دست‌نیافتنی است.

لورا ترنر در سال ۲۰۲۰ آماده خرید خانه بود. او در حالی که با والدینش زندگی می‌کرد، مقداری پول پس‌انداز کرده بود و به او گفته بودند که می‌تواند تا سقف ۶۵۰ هزار دلار از بانک وام بگیرد.

اما او تازه از سیدنی به ولونگونگ نقل مکان کرده بود و هنوز مطمئن نبود که می‌خواهد در این شهر بماند یا نه. به همین علت دست نگه داشت.

در سه سال بعد، با افزایش چشمگیر قیمت مسکن، ترنر مجبور شد ۱۳۰ هزار دلار اجاره بپردازد. قیمت متوسط یک خانه هم از ۸۴۶ هزار دلار در سال ۲۰۲۰ به ۱٫۱۲ میلیون دلار در سال جاری رسیده است.

وی مجبور به پرداخت اجاره‌بهای ۶۸۰ دلاری در هفته است و به این ترتیب، پس‌اندازی که تا ۲۸ سالگی برای خرید خانه جمع کرده بود، حالا به شدت کاهش یافته و با این پول فقط می‌تواند یک استودیو بخرد یا در یک پارک کاروان زندگی کند که برای او با داشتن حیوان خانگی مناسب نیست.

اینها در شرایطی است که ترنر مشاور منابع انسانی است و با حقوق سالانه ۱۱۳ هزار دلاری، درآمدی بسیار بالاتر از میانگین حقوق سال گذشته (۶۷ هزار و ۶۰۰ دلار) دارد.

ترنر می‌گوید که شدیدا پشیمان است که در سال ۲۰۲۰ خانه نخریده است. او اکنون یکی از  استرالیایی‌های پر تعدادی است که بدون کمک مالی والدین، امکان خرید خانه ندارند.

وی می‌افزاید: با والدینم هم صحبت کرده‌ام، آنها جوابی دادند که حالا فقط باید منتظر مرگ مادربزرگم باشم تا بتوانم مقداری پول از خانواده بگیرم.

وضعیت برای اندی باتلر ۳۶ ساله حتی بدتر است. او می‌گوید که هیچ پولی از والدین یا پدربزرگ و مادربزرگش به او نمی‌رسد.

این هنرمند موفق اهل ملبورن در مرکز هنر معاصر استرالیا نمایشگاه داشته و برای نمایشگاه هنری جدیدی به نیوزیلند می‌رود. او خود را فردی واقعا پرکار و در عین حال «واقعاً بی‌پول» توصیف می‌کند.

باتلر می‌گوید: دوستانم را می‌بینم که خانه می‌خرند و همه آنها از ارث بهره‌مند هستند.

وی می‌افزاید: برای آنها خوشحالم. اما واقعیت این است که اگر ارثی به شما نرسد، ثباتی پیدا نخواهید کرد.

در این میان عده‌ای خوش‌شانس هم پیدا می‌شوند. 

یکی از آنها اما (نام مستعار) است که می‌گوید با کمک مالی پدر و مادرش موفق به خرید خانه شده است.

او که ۳۷ سال سن دارد و مراقب کودک است، با پس‌انداز اندکی که داشت قادر به خرید خانه در سیدنی نبود.

در نهایت اما و شریک زندگی‌اش که یک انیماتور است پولی از والدین او دریافت کردند و با این مبلغ پیش‌پرداخت یک خانه چهارخوابه را در ساحل مرکزی نیوساوت‌ولز پرداختند.

به گفته وی، دریافت کمک مالی از والدین در میان هم سن‌وسال‌های او رایج است.

اما می‌گوید: از بین تمام دوستانم، فقط یک نفر را می‌شناسم که به تنهایی توانسته خانه‌ای بخرد و افراد دیگری را که می‌شناسم، برای خرید خانه از والدین‌شان کمک گرفته‌اند.

وی می‌افزاید: بقیه دوستانم اجاره‌نشین هستند و نمی‌دانم چطور قرار است با این وضعیت سر کنند.

در همین حال بر اساس داده‌های کمیسیون بهره‌وری، افراد مسن‌تر ثروتمندتر می‌شوند  و فرزندان بزرگسال آنها نیز همینطور.

از ۱٫۵ تریلیون دلاری که بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۸ در استرالیا برای خرید خانه از سوی والدین به فرزندان رسیده، حدود ۹۰ درصد آن به صورت ارث بوده و مابقی به صورت هدیه عمدتا به افراد حدود ۲۰ ساله و مبلغ آن به طور متوسط حدود ۸ هزار دلار بوده است.

تحقیقات این کمیسیون نشان می‌دهد که کمک‌های مالی بین نسلی (یعنی از مردگان به زندگان)  بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۸ بیش از دو برابر شده و به ۵۲ میلیارد دلار رسیده؛ در حالی که هدایای والدین به فرزندانشان سه برابر شده و به ۱۲ میلیارد دلار رسیده است.

جویی مولونی، معاون مدیر برنامه در بخش سیاست اقتصادی مؤسسه گراتان می‌گوید: بانک والدین از اهمیت بسیاری برخوردار است. این امر چنان نهادینه شده که در سال ۲۰۲۰ به پنجمین وام‌دهنده بزرگ مسکن در کشور تبدیل شد.

داده‌های گردآوری‌شده توسط مارتین نورث، مدیر ارشد دیجیتال فاینانس آنالیتیکس، نشان می‌دهد که ۲۶ درصد (یا ۲۵ هزار نفر) از خریداران خانه‌اولی در ماه گذشته از والدین کمک مالی دریافت کرده‌اند و این امر والدین را به دهمین وام‌دهنده بزرگ کشور در ماه ژوئن تبدیل کرده است.

منبع: گاردین